Christopher Monks: “Het succes van oude muziek ligt in het loslaten van het voorzichtig spelen.”

Als er één ensemble voor oude muziek is dat opvalt door zijn theatrale en onconventionele aanpak, dan is het wel het Armonico Consort. Opgericht in 2001 door de Britse klavecinist en organist Christopher Monks, arriveert het vandaag (Espai Ter, 20.30 uur) in Torroella met een dubbel programma vol hoogtepunten: Pergolesi's Stabat Matter , een van de beroemdste voorbeelden van religieuze muziek uit de late barok, en Purcells opera Dido et Aeneas (1688).

Twee hoogtepunten in één Wij zoeken naar contrasterende emoties, daarom is er in een concert 'Stabat Mater' en 'Dido & Aeneas'.”

Een genereus programma. Wat is het doel van het verenigen van twee sterproducten, de ene religieus en de andere seculier?

Het is alsof je twee concerten geeft, toch? Een van de kenmerken van de Engelse literatuur, muziek en opera uit de 15e, 16e en 17e eeuw is het contrast van emoties. Shakespeare zelf zegt dat een episode van grote droefheid, woede of angst gevolgd moet worden door iets grappigs en een beetje geks. Zo houd je de aandacht van het publiek vast. Het is typisch Engels om dat contrast van emoties op het podium te brengen, een groot melancholisch succes te combineren met een ander dat de vreugde van de natuur oproept. We voeren Purcells opera al twintig jaar concerterend uit, met een enigszins geënsceneerde versie waarin de zangers acteren om bepaalde elementen naar voren te brengen. En het wordt voorafgegaan door dat diepzinnige en ontroerende stuk van Pergolesi over Maria's pijn aan de voet van het kruis tijdens de kruisiging van Jezus Christus, dat we respectvol, eenvoudig, als een oratorium uitvoeren. Maar het interessante aan de mix van religie en wereldlijkheid is dat Pergolesi heel jong stierf, op 26-jarige leeftijd, en hoewel de teksten over verdriet gaan, is de muziek bijna optimistisch. Hoewel er ook een theorie is dat hij het misschien voor iets anders heeft laten maken.

Lees ook De funky geest van Johanna I van Aragon verschijnt in Torroella met Tasto Solo Maricel Chavarria

Wat denk jij?

Dat hij in zijn geloof in optimisme geloofde. Zijn boodschap is er een van vreugde.

Je opname van Dido & Aeneas kreeg uitstekende recensies. Wat is het geheim?

Wat telt, is dat we ons niet houden aan traditionele conventies over hoe barokmuziek gemaakt zou moeten worden. Dit werk was geschreven om komisch te zijn, een beetje dwaas. En daar ging ik voor. De dronken scène bijvoorbeeld, die mensen meestal opnemen met een West-Engels accent, dacht ik destijds dat die waarschijnlijk door een acteur was gedaan in plaats van een zanger. Dus nam ik de slechtste zanger die ik heb, die toevallig de violist is, en jawel hoor, hij was verschrikkelijk. Het was fantastisch, net als Pavarotti. Ik liet ook de dwaze, Shakespeareaanse heksenmomenten met humor opnemen. Zelfs de verdrietige scènes en liefdesscènes maakten we nog diepgaander.

Lees ook Torroella, magnifieke Handeliaanse opening George van Perzië

Welk moment beleeft de barok?

Toen we in 2001 begonnen, waren mensen bang; ze durfden de regels van historisch geïnformeerde uitvoeringen niet te overtreden, en alles klonk gecureerd. Om succesvol te zijn, moet je het tegenovergestelde doen. Gardiner begon de regels te overtreden; Savall maakte zich geen zorgen over wat goed of fout was. En nu bevinden we ons in een spannend moment: we staan onszelf toe muziek te maken zoals het hoort: mooi, boeiend, desnoods onnozel, maar zonder te vervallen in de zorgvuldigheid of patronage die we de afgelopen eeuwen hebben gezien.